Σ’ αυτή την πλατιά αίθουσα, το τραπέζι ξαπλώνει τον άσπρο του όγκο, που πίσω του είνα τοποθετημένα ολα τα πρόσωπα. Ο Ιούδας είναι τοποθετημένος κι αυτός στην ίδια σειρά με τους άλλους κι όχι απομονωμένος στην άλλη άκρη του τραπεζιού, όπως το βλέπουν συχνά, απλοϊκή αντίληψη, που εννοεί να βάζει τον Ιούδα σ’ απομόνωση.
Ο Λεονάρντο ένιωσε περήφανος κατορθώνοντας να διαγράψει τόσο καθαρά και τόσο δυνατά τις διάφορες αντιδράσεις των αποστόλων, την ώρα που ο Χριστός ξεστόμιζε την τραγική κατηγορία, που αφορούσε κάποιον απ’ όλους τους. Οι σύγχρονοί του έξεδήλωσαν με μεγάλους επαίνους το θαυμασμό τους, για την τόσο πετυχημένη αυτή δημιουργία του.
Το ίδιο το χτίσιμο αυτού του πίνακα, υπογραμμίζει τη ξεχωριστή σημασία που παίρνει ο Ιούδας μέσα σ’ αυτό το γεγονός. Είναι κοντά στο Χριστό, ο πιο κοντά, μετά τον Άγιο Ιωάννη και τον Άγιο Πέτρο. Ο Λεονάρντο δεν τον απομακρύνει από την κοινότητα των αποστόλων όπως έκαμαν τόσοι και τόσοι άλλοι ζωγράφοι. Είναι αντίθετα, συνδεμένος με το Χριστό, μ’ ένα δεσμό πλαστικό και μυστικό, που ο ζωγράφος έδωσε εντελώς ξεχωριστή σημασία. Για να δώσει ο Λεονάρντο το γεγονός του δείπνου, διάλεξε το επεισόδιο που θα μπορούσαμε να τ’ ονομάσουμε επεισόδιο της κατηγορίας και για τον ίδιο ειδικά: “Αυτός που βάζει το χέρι του στο πιάτο…”. Ο Ιησούς και ο Ιούδας, κατάλαβαν ο ένας τον άλλον και συνεννοήθηκαν μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή. Οι απόστολοι βρίσκονταν ακόμη κάτω από την τρομαχτική επίδραση της κατηγορίας κι είναι τόσο αναστατωμένοι απ’ αυτή την αποκάλυψη. Η εμπιστοσύνη που μέσα της ζούσε η αποστολική κοινότητα κομματιάστηκε μονομιάς. Αν δε συνήλθαν ακόμη απ’ αυτή τη συγκίνηση, δε θ’ άκουσαν ίσως, την απάντηση που θα δώσει ο Χριστός στην ανήσυχη ερώτησή τους: “Ποιος είναι;…” Για την ώρα θα ‘λεγε κανείς ότι ο καθένας τους δεν σκέφτεται παρά τον εαυτό του. Μήπως είμαι εγώ; Ως ποιο σημείο μπορούμε να προδώσουμε χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το θέλουμε; Όχι, δεν είμαι εγώ!
Το ίδιο το χτίσιμο αυτού του πίνακα, υπογραμμίζει τη ξεχωριστή σημασία που παίρνει ο Ιούδας μέσα σ’ αυτό το γεγονός. Είναι κοντά στο Χριστό, ο πιο κοντά, μετά τον Άγιο Ιωάννη και τον Άγιο Πέτρο. Ο Λεονάρντο δεν τον απομακρύνει από την κοινότητα των αποστόλων όπως έκαμαν τόσοι και τόσοι άλλοι ζωγράφοι. Είναι αντίθετα, συνδεμένος με το Χριστό, μ’ ένα δεσμό πλαστικό και μυστικό, που ο ζωγράφος έδωσε εντελώς ξεχωριστή σημασία. Για να δώσει ο Λεονάρντο το γεγονός του δείπνου, διάλεξε το επεισόδιο που θα μπορούσαμε να τ’ ονομάσουμε επεισόδιο της κατηγορίας και για τον ίδιο ειδικά: “Αυτός που βάζει το χέρι του στο πιάτο…”. Ο Ιησούς και ο Ιούδας, κατάλαβαν ο ένας τον άλλον και συνεννοήθηκαν μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή. Οι απόστολοι βρίσκονταν ακόμη κάτω από την τρομαχτική επίδραση της κατηγορίας κι είναι τόσο αναστατωμένοι απ’ αυτή την αποκάλυψη. Η εμπιστοσύνη που μέσα της ζούσε η αποστολική κοινότητα κομματιάστηκε μονομιάς. Αν δε συνήλθαν ακόμη απ’ αυτή τη συγκίνηση, δε θ’ άκουσαν ίσως, την απάντηση που θα δώσει ο Χριστός στην ανήσυχη ερώτησή τους: “Ποιος είναι;…” Για την ώρα θα ‘λεγε κανείς ότι ο καθένας τους δεν σκέφτεται παρά τον εαυτό του. Μήπως είμαι εγώ; Ως ποιο σημείο μπορούμε να προδώσουμε χωρίς να το ξέρουμε και χωρίς να το θέλουμε; Όχι, δεν είμαι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου